Gestasyonel Diyabetin Emzirme Sonuçlarına ve Emzirme Öz–Yeterlilik Algısına Etkisinin İncelenmesi

Abstract

Giriş: Gebelikte görülen riskli durumlardan gestasyonel diyabet anne ve bebek sağlığını etkileyebildiği gibi kadınların emzirme durumlarını ve emzirme öz-yeterlilik algılarını da etkileyebilmektedir. Amaç: Gestasyonel diyabeti olan ve olmayan kadınların emzirme sonuçlarını ve emzirme öz-yeterlilik algılarını karşılaştırmaktır. Yöntem: Tanımlayıcı tipte yapılan çalışmada; Sağlık Bakanlığına bağlı İzmir ilinde bir hastanede doğum yapan postpartum 0. saat ile 48. saatte olan 194 anneden veri toplanmıştır. Veri toplamak amacıyla Tanıtıcı ve obstetrik özellikler formu ve Emzirme Öz-Yeterlilik Algı Ölçeği kullanılmıştır. Veriler sayı, yüzde, ortalama, ki-kare ve t testi analizi ile değerlendirilmiştir. Bulgular: Gestasyonel diyabeti olan annelerin bir önceki gebeliklerinde GDM tanısı aldıkları belirlenmiştir (p = .001a ). Gestasyonel diyabeti olan annelerin bebeklerinin APGAR skorlarının daha düşük olduğu saptanmıştır (p = .000). Sağlıklı anneler ilk emzirmeyi GDM’li annelere göre doğumdan sonra daha erken sürede gerçekleştirmişlerdir (p = .00). GDM olan annelerin bebeklerinin daha uykulu (p = .00), emzirildikten sonra daha huzursuz (p = .00) olduğu, GDM’li annelerin emzirmeye ilişkin daha çok sorun yaşadıkları saptanmıştır (p = .023). Sağlıklı annelerin emzirme öz-yeterlilik puanlarının daha yüksek olduğu belirlenmiştir (p = .00). Sonuç: Gestasyonel diyabet laktogenezisi, ilk emzirmeyi, yenidoğanın nörodavranışlarını olumsuz etkileyerek emzirme öz-yeterlilik algısının düşük olmasına neden olabilir. GDM gibi riskli durumlarda emzirmeye ilişkin sorunların yaşanacağı ve bu durumun annenin emzirme öz-yeterliliğini olumsuz etkileyeceği düşünülmelidir. Bunlardan dolayı GDM gibi riskli gruplarda annelerin emzirne öz-yeterliliğini geliştirecek girişimlerin antenatal dönemden itibaren planlanması gerekmektedir.