Çağdaş Türk Resminde Dışavurumcu Otoportreler (1923-1960)

Abstract

Otoportreler, sanatçıların kendileri hakkında bir iz bırakma isteklerinden dolayı tercih edilmektedirler. Geçmişten günümüze kişinin varlığının ispatı olarak kabul gören otoportreler, resmedilenin fiziksel ve ruhsal özelliklerinin somutlaştığı bir konu alanı oluşturmakta böylelikle, modelin en kişisel ifadeleri haline gelmektedirler. Bu kişisel ifadeler Türk Sanatındaki portrecilik anlayışına göre, inanç ve yaşayış biçimleri çevresinde ilerlemekte ve geçmişi Karasuk ve Taştık Devirleri mezarlarına kadar uzanmaktadır. Osmanlı Dönemi’nde ise, Fatih Sultan Mehmet sayesinde portrecilik anlayışının geliştiği ve minyatür sanatının bu gelişime katkı sağladığı bilinmektedir. Cumhuriyet Dönemi’ne gelindiğinde, sanat politikalarına önem verildiği anlaşılmaktadır. Türkiye’de 1923-1960 yıllarında, sanat alanında mühim atılımlar yapılmıştır ayrıca bu dönemde yaşanılan toplumsal bunalımlar Türk Sanatçıları, Dışavurumculuk gibi yeni sanatsal üsluplar aramaya itmiştir. Bu araştırmada, 1923-1960 yılları arasında Çağdaş Türk Resim Sanatı Tarihi içerisinde yer alan Dışavurumcu otoportrelerin, eser analizleri yapılmakta ve otoportre üreten sanatçılar, hayat hikâyeleri ile birlikte ele alınmaktadır. Ayrıca portre ve otoportrenin tarihsel gelişimi, Dışavurumcu Akımın Batı Sanatı ve Türk Sanatındaki yeri, Türkiye’nin tarihsel, sosyolojik ve kültürel yapısı göz önünde bulundurularak irdelenmektedir.